We moeten ons realiseren dat de crisis geen oefening is, net zoals het leven geen oefening is. De beleving, de ervaring IS, nu, onmiddelijk. Ongeacht onze levensomstandigheden, onze gemoedstoestand, onze wensen.
Natuurlijk kunnen we, in het licht van deze crisis, enkel maar wachten tot die voorbij gaat, maar dat mag geen stilstand zijn. We kunnen deze tijd gebruiken om na te denken: waarom maakt het me boos of verdrietig dat ik mijn mensen niet kan ontmoeten zoals ik dat wil? Dat ik niet kan gaan waar ik heen wil? Waarom ben ik bang dat er geen “normaal” meer is? Wat kan ik doen om anderen te helpen waarmee het echt niet goed gaat?
Elke leefomstandigheid, elke gebeurtenis, is een kans om ons leven met het zazen-vergrootglas en de brede zazen-blik te bekijken. Niet alleen wat ons ergert, bang maakt of irriteert. Maar ook alles wat er omheen zit: de kleine “normale” alledaagse dingen zoals de zonsopgang, de eerste bloeiende pioenroos, het blad papier dat door een grappige wervelwind van lucht opdwarrelt, de vreugde dat je gezond bent. En we mogen de brede visie niet vergeten die verder dan de horizon gaat, diegene die zorgt voor het welzijn van anderen, maar die ook de bezorgdheid over de klimaatverandering en het onrecht in de wereld bevat. Dit zijn projecten waaraan we allemaal moeten blijven verderwerken, voor onszelf, voor alle wezens en voor de hele wereld, omdat ze niet door de coronapandemie verdwenen zijn.
We moeten niet enkel verenigd zijn en elkaar helpen in tijden van crisis. De crisistijd is het leven, het dagelijks leven is het leven. Geen oefening, geen time-out, geen pauze waarin men het spel stopt en later gewoon verder doet. Leef elk moment wakker, volledig, ongeacht hoe het zich presenteert, zonder evaluatie.
Uit een onderricht van Eveline Pascual
(bron: fb.me/zendo.aachen)
